"Samen op naar de Ford Ironman"

Zwemmen (1.2 mi), fietsen (56 mi), Hardlopen (13.1 mi)
Nou, het was zover: 31 Maart 2007. De dag was aangekomen dat Jose aan de Ford 1/2 Ironman zou deelnemen in Oceanside, CA. We hadden op donderdag, 29 Maart al de Camper geparkeerd op een geweldig plekje waar we het zwemmen goed zouden kunnen bekijken. We hadden er zin in. Jose ook. Hij was niet zenuwachtig, maar ik wel. Hij had een heel jaar getraind. Het was best een pittig jaartje met al het trainen. Zowel voor hem als voor mij. Stel je voor dat je elke morgen wakker wordt van een wekker om half 5 's morgens!!! Ja, ja, geen gekkigheid. Hij ging om half 5 trainen 's morgens voor het werk, dus dat betekende dat ik ook eigenlijk wakker was vanaf die tijd. Slapen doe je dan niet veel meer. Maar goed. Vermoeidheid was er zeker!
Hij was zeker heel goed voorbereid voor het zwemmen en hardlopen, maar het fietsen, dat kon nog wel eens zwaar worden, dacht ik. Hij had immers deze nieuwe fiets nog niet zo lang en het ging in het begin allemaal wat stuntelig. De laatste keer dat Jose een fiets bezat, was toen hij 12 jaar oud was. Een "kinderfietsje". :0) En toen heeft hij nog een keer met Opa gefietst in Nederland, maar daar bleef het ook bij. Tot hij natuurlijk moetst trainen voor deze "Triathlon". We hebben ook wel gelachen. Hij had totaal geen verstand van zo'n fiets. Hij heeft een "Cervelo" fiets kunnen overkopen van een collega, die inmiddels al 7 Full Ironman's achter de rug heeft : iemand met veel ervaring dus en ook veel enthousiasme voor Jose. Hij is eigenlijk een beetje z'n mentor geworden. Maar goed, deze fiets koste wel $800!! Jeetje, dacht ik. Het is niet een nieuwe....maar toen ik de prijs kreeg te horen van een nieuwe fiets ($3,500) was het natuurlijk een goed koopje...alhoewel nog steeds een hele hap geld. Er moesten schoenen bij, en al die toestanden. Al met al een flinke uitgave. Ik dacht: ik hoop toch wel dat dit allemaal doorgaat, want dat is toch een hele investering. (ik met mijn budgetjes - hihihihihihi) Toen kwam het moment dat Jose op de fiets moest...nou dat was een belevenis. Jose zei, toen hij de fiets mee naar huis had genomen voor het eerst: "Nou, nou moeten er alleen nog pedalen op en dan kan ik fietsen...Ik keek hem aan en zei: Maar schat, je schoenen komen straks vast te zitten op dit "kleine" pedaaltje en dat is het....normale fiets pedalen, die horen hier niet bij. Hij was ervan overtuigd dat hij gelijk had, en ja hoor, na een gesprek met een vriend van hem, die dit ook doet, kwam hij weer bij me en zei: Je hebt gelijk: Ik heb geen pedalen nodig....hoe moet dat dan? Heel bezorgd allemaal....Nou, we hebben de schoenen gekocht en toen op de fiets. Hij vond het nogal eng. Ik kon hem er niet gelijk op krijgen. Dat vast zitten met de voeten vond hij toch niks. Totdat ik op een middag thuis kwam met de kids, de garage deur open deed en Jose op de grond vond met de fiets!! Ondersteboven gevallen!!!! Wat doe je toch in de garage? Hij dacht dat hij wel kon oefenen met de schoenen terwijl hij zich aan de koelkast vast hield!! Dat was dus niet zo'n success. Joey z'n hele basket bal net van de koelkast gerukt...het was een toestanden...Uiteindelijk heeft hij het toch kunnen overwinnen en reed al snel rond op de fiets en raakte "redelijk" gewend. Toen moest hij leren schakelen..dat was ook weer zoiets. Je kan er wel pagina's van schrijven.
Zaterdag morgen ging om half 4 de wekker en om 4 uur zat ik in de auto met Jose. Op weg naar Oceanside om hem af te droppen. Het zou een lange dag worden. Hij had er zin in. Hij moest om 7:07am starten met het zwemmen, dus ik reed terug naar huis om Mama en de kinderen op te halen. We waren om ongeveer half zeven bij de camper. Het was erg koud, maar we waren er klaar voor. Hopelijk Jose ook. Om 6:44am begon de eerste poel met zwemmen...het was een heel eind...we konden alles goed zin. Om 7:07 begon de poel van Jose...het was moeilijk om nou te zien wie hij was, omdat ze allemaal licht blauwe mutsjes op hadden met een zwarte "wetsuit", maar we hadden geluk: Jose stopte heel eventjes, riep van : "Marion" en we konden hem zien. Jippie!! Hi zwom fantastisch...wow!! En dat terwijl hij een jaar geleden helemaal niet kon zwemmen. Hij kon helemaal niets....ja, zinken in het water, dat kon 'ie. (zijn eerste zwemles was een jaar terug bij de YMCA samen met kinderen van een jaar of 10!!!)Het was ongelovelijk om te zien en ik moet toegeven, de tranen schoten mij in de ogen. Dit moment was het allemaal waard. Om te zien hoe hij dit nu toch weer voor elkaar had gekregen. Ik was ape trots!!
Lees boven verder over het fietsen en hardlopen!!