1 Minuut En 38 Seconden Te Laat Om Te Kwalificeren Voor Boston Marathon

Hallo lieve familie en vrienden,

Zoals de meesten van jullie al weten heeft Jose afgelopen zondag meegedaan aan de Long Beach Marathon. Het was nog maar de vraag of hij mee zou kunnen doen vanwege zijn blessure aan zijn kuit. Deze blessure heeft hij al zo'n 6 weken en het was wel iets beter, maar hij had zich niet kunnen voorbereiden voor deze marathon zoals hij zich normaal voorberied. Maar goed, hij wilde het toch proberen. We wisten niet eens of hij het wel uit zou kunnen lopen. Het lag er allemaal maar aan hoe het zou gaan en hoe hij zich zou voelen. Ik wist niet eens of ik wel zou gaan kijken, want voor hetzelfde geld zou ik onderweg zijn naar Long Beach en kon hij me bellen dat hij af had moeten haken. Maar goed, ik heb het er toch maar op gegokt. Hem kennende wist ik dat hij het waarschijnlijk wel uit zou lopen, ook al moest hij letterlijk "lopen".

Toen ik bij de finish stond met de jongens had hij nog 45 minuten de tijd om zich te kunnen kwalificeren. Ik had geen telefoontje gehad, dus ik wist dat hij binnenkort zou aan kunnen komen. Of hij had enorme pijn, of hij was als een gek bezig om het toch nog te kunnen halen. Mijn gevoel zei het laatste. :0) Ik keek konstant op mijn klokje. Met nog maar 5 minuten te gaan om zich te kunnen kwalificeren begon ik toch meer heen en weer te lopen en wat zenuwachtig te worden.....4 minuten te gaan, 3 minuten, 2 minuten, 1 minuut....nog geen Jose...toen het 1 minuut overtijd was zag ik hem aankomen. Dit kan niet waar zijn dacht ik. Of hij haalt het net of hij haalt het net niet. Ik gilde er over. Harder, je kan het nog misschien halen!!!! Sprint er op los! zei ik!! Ga er voor!!!! Hij gaf nog een goede sprint, maar helaas, het was net TE LAAT!! Om precies te zijn 1 minuut en 38 seconden te laat. BALEN!!! Ik vond hem later liggend in het gras. Helemaal kapot. Het was zo sneu. Hij had de tranen in de ogen staan. Ik had het bijna, zei hij. Ja, ik weet het. Hij vertelde mij dat hij met mijl 23 ineens enorme kramp kreeg in zijn linker been. Niet het been met de blessure, maar de andere. Hij moest toen 6 keer naar de kant van de weg om die spier wat uit te rekken. Maar met elke poging ging het been weer stijf staan. Die kramp heeft hem Boston gekost. Maar goed, hij had toch nog weer een Persoonlijk Record van 3 uur 17 minuten en dat is toch hartstikke goed gedaan ondanks alles. Nou, ik haak af. Veel liefs van ons uit zonnige San Diego!! Het weer is nog heerlijk. Geen strand weer, maar wel lekker zacht. Doeiiiiiiiiiiii